Ulises’in Dönüşü | El regreso de Ulises | Alberto Manguel ( d.1948 )
Çeviri: Aslı Biçen
Çizim: MAX
Okunma Zamanı: 08 Şubat 2022
Çizgi hikâye / 1. Baskı – Ekim 2020 /
İnka Kitap / 47 sf.
“Gördüğü yüzlerce yerden kendine ait olmayan imgeler getirmişti, şimdi bütün o izlenimlerin karman çorman çilesi içinde zihni, yarım yamalak tanıdığı yerlere yapışıyordu ahtapot gibi. Çocukken her şey açık ve kesindi: Etrafındaki her nesne için bir kelime vardı, her olay için bir işaret, her insan için bir isim. Artık öyle değildi.” ( s.12 )
Yüzlerce yer görüp, onların imgelerini “kendine ait” kılamamak ve “adı sorulduğunda Hiçkimse demesi” gerekmek…. Kendine dışarıdan bakmak… Çocukluk günlerinin netliğini, aitliğini aramak ve belki de özlemek…
Epiktetos boşuna söylememiş, “Bir insanın anavatanı çocukluğudur.” diye. Dönüp dolaşıp oraya çıkıyor bütün yollar.
Bu çizgi hikâye bir de şunları üşüştürdü zihnime:
¤ “Biz büyüdük, kirlendi dünya.“
¤ “Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpâre, geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında.” Ahmet Hamdi Tanpınar
Hikâye bir Cadı üzerinden, kahramanı Ulises tarafından aktarılıyor. Tanıdık geldi değil mi? Tanımayan, duymayan yok. Lâkin bu Manguel’in Ulises’i. Gezmek, görmek başka birşey de, yerinden yurdundan edilmek bambaşka birşey.
Kısa günün kârı misâli, yorulduğum bir günün akşamında okuduğum bu çizgi hikâye, evrensel bir acıyı dile getirmiş, yer yer simgesel karakterler ve tanımlarla.
“Okuyacak daha iç açıcı bir kitabın yok muydu? ” derseniz, cevap hazır. Lâkin,
☘yazarının Alberto Manguel oluşu
☘kısa oluşu
☘resimli oluşu
☘Ulises vurgusu
aklımı çeldi itirafını yapayım dürüstçe.
İnka Kitap’ın bu serisini seviyorum. Günlük hayhuy sürerken, “bugün okuyamadım” hüznüne iyi geliyor ne yalan söyleyeyim!
Ulises nereye mi dönmüş? Bilmem ki. İnsan hep kendine dönermiş. Onun dönüşü de öyle mi acaba? Kendi küçük, derdi büyük bir kitap diyeyim ve susayım efendim.
Sevgimle ilettim. Sağlık, esenlik ve kitaplar hep sizinle olsun!
Çiğdem İskent 