Umutsuzlar Parkı / Edip Cansever ( 1928 – 1986)
Okunma Zamanı: 06 – 27 Kasım 2020
Selâmlar Değerli Kitap Dostları,
İkinci Yeni akımının şairlerinden Edip Cansever’den okuduğum üçüncü kitap Umutsuzlar Parkı (1958).
Geçen aylarda Kirli Ağustos (1970) ve Yerçekimli Karanfil (1957) kitaplarını okumuştum.
Bu kitabında da yine kapalı, anlaşılması güç şiirler vardı. Ancak genel olarak anlam çıkarmanıza da yol veriyor.
TRT’de katıldığı Edebiyat Dünyası programında şöyle demiş Edip Cansever:
“Her şairi bir öteki şairden ayıran birtakım özellikler vardır. Bu özelliklerden biri ya da birkaçı ağır basar. Bu ağır basan özellikler de genel olarak kişiliği belirler. Benim anlatıcı tavrım, şiirin sınırlarını geçmeden ortaya konmuş bir anlatıcı biçimidir.”
Velhâsıl, kendine özgü bir tarzı var şairin. “Ben böyleyim” diyor bir nevî. İkinci Yeni şairlerinden olduğu belirtilse de, bu akımın kimi kurallarına uymadığı da belirtiliyor.
Yukarıda da belirttiğim gibi kimi zaman kapalı ifadeler olsa da bir yerinden yakalayabilip, anlamlandırabildiğiniz şiirlere ve mısralara denk geliyorsunuz. Çoğunda bir karamsarlık, çaresizlik ve hüzün hissi algıladıysam da şair, kitaptaki son şiirinin sonunda büyük harflerle:
“İNSAN
SANA GÜVENİYORUM
SAYGILARIMLA.”
(s.75)
demiş ya, çıkmadık candan umut kesilmez misali, çok şükür dedim cidden.
Umutsuzlar Parkı‘ndan umutsuz çıkarmamış gezip dolaşanı, umutla yolcu etmiş kitabı okuyanı.
Dahasını biraz daha büyüyünce anlarım umarım. Şimdi böyle dedim diye lütfen ürkmeyiniz, şiiri seviniz. Zira okuyana neler düşündürüyor neler.
Sevgimle iletir, şiir sevenlerin dikkatine sunarım…
♡♡♡
Ve bir o kadar nehir ki
Durmadan akar
Sonra en büyük denizler olur
İşte o en büyük denizler sonra
Denizin bittiği yerde başlar
Bu yol insana çıkar.( s.25 )
♡♡♡
Belki de alıp başımı gideceğim
Biliyorsunuz ya bir ağrısı vardır gitmenin
Nereye, ama nereye olursa gitmenin
Hüzünle karışık bir ağrısı. ( s.39 )
♡♡♡
Ödevim
Hepsi bir çarktan çıkmış gibi
Umutla donatmak sizi. (s.68 )
♡♡♡
Herkesin olduğu yerde biz de oluyoruz
En değerli yüzler halinde
Sonra hep beraber sığınmak
Nereye?
Kendimize. ( s.74)
Çiğdem İskent 