DİN VE PSİKİYATRİ | RELIGION AND PSYCHIATRY | IRVIN D. YALOM ( d.1931 )
Selâmlar Sevgili Kitap Dostları,
Irvin Yalom’dan okuduğum 2.kitap Din ve Psikiyatri💖 Aslında kitap olsun diye yazılmamış elbette. Amerikan Psikiyatri Birliği’nin, 2000 yılında kendisine, din ve psikiyatriye önemli katkılarından dolayı verdiği Pfister Ödülü için yapılan törende yaptığı konuşma. Bu konuşma American Journal of Psychotherapy’de de yayımlanmış.
Kendisi de şaşırmış bu ödüle.
“Din mi? Ben mi? Emin misiniz? Benim ateist olduğumu biliryorsunuz, değil mi?”
diye sorunca, yetkilinin cevabı :
“Biz kendinizi dinî meselelere adadığınıza inanıyoruz.” olmuş.
Gerçekten konuşmayı okuyunca bu yöntemi niçin kullandığını belirtiyor. Ayrıca öğrencilik yılları için “açgözlü bir kurgu okuyucusuydum” diyor ve “hâlâ da öyleyim” diye ekliyor. Konuşma akarken verdiği kitap ve yazar adlarından anlıyorsunuz bunu hem de derinlemesine. Sadece bunlar değil filozoflara da hatırı sayılır göndermeler var doğal olarak.
Fazla detaya özellikle girmek istemiyorum çünkü bu kitabı içtenlikle herkesin okumasını istiyorum. En fazla 1 gününüzü alır 64 sayfayı okumak ama bitmesini de istemiyor gibi bir ruh haline de giriyorsunuz bu arada😊
Hayattaki kaygılarımızdan, varoluşsal sıkıntılarımızdan; en büyük kaygımız olan ölümden ve hastalıktan da bahsetmiş Yalom.
İşte bu aşamada din olgusunu nasıl ve niçin kullanmış gayet anlaşılır bir dille açıklamış.
Okurken yanınızda kalem vardır illâki ama bir de kâğıt bulundurun çünkü not almak isteyeceğiniz isimler ve kitaplar olacak😊
Sevgimle ve şevkimle ilettim. Sağlık, huzur, esenlik ve kitaplar hep sizinle olsun🙏📚⚘
Alıntılar:
“Biz insanların, yapısal olarak anlamdan yoksun olan bir dünyaya salıverilme talihsizliği yaşayan, anlam arayışı içindeki yaratıklar olduğu söylenenebilir. Hayattaki en önemli görevlerimizden biri, yaşamı desteklemeye yetecek kadar sağlam bir amaç icat etmemizdir.” sf.34
“Bazen insanlığın temelinde yatan kırılganlık konusunda derin bir üzüntü duyuyorum. Kolayca kanmamızın ve anında ‘bir şeye’ bağlanmamız gerektiğine, buna tıpkı oksijen gibi mecbur olduğumuza inanmamızın sebebi de bu kırılganlık.” sf.59
Çiğdem İskent 